In mijn blog neem ik jullie mee op mijn ‘revalidatie avontuur’. Een avontuur wat ik liever niet aan had hoeven gaan, maar ik ga er nu wel met mijn hele vermogen voor knokken. Deze week heb ik pittige sessies achter de rug; een pittig gesprek […]

Twee keer per week volg ik revalidatietraining, om mijn aandoening Ehlers Danlos Type 3, afgekort EDS (en dan met name de hypermobiliteit) te leren accepteren en hiermee om te leren gaan. Een belangrijk onderdeel van die acceptatie is wel het correct gebruiken van mijn gewrichten […]

Het oogt misschien wat overdreven, en ik heb geen kanker of een andere levensbedreigende ziekte, maar het voelt wel als een strijd tegen mijn lijf. Een hele zware strijd, want ik moet ervoor zien te zorgen dat ik weer de baas word over mijn eigen lichaam. En soms vraag ik mezelf af of ik ooit wel de baas ga worden van mijn eigen lijf…

Revalideren begint met vragenlijsten, en een hoop artsen die daar wat van gaan vinden. En zelf vind ik daar ook wat van. Revalideren is confronterend, ben ik na 1 dag al achter gekomen. En dat is lastig, want niet alleen laat mijn lichaam me in […]

Ik noem mezelf een nuchtere moeder, maar ondertussen kan ik soms best een zweefteef zijn. Zo geloof ik niet zozeer in een God, of een hiernamaals, of een ‘higher power’, maar tegelijkertijd geloof ik absoluut niet dat toeval bestaat; dingen gebeuren omdat dat zo moest zijn. Zo is het 25 april mijn ‘alive day’, maar op die dag start ook mijn revalidatietraject officieel. En je kan mij een hoop wijs maken, maar dat gebeurt met een reden, dat is véél te toevallig dat dit zo samenvalt. En het feit, dat dit samenvalt, doet eigenlijk best veel met me, onbewust.