Weigeren en nee zeggen: Ouderzonde nummer 5

Weigeren en nee zeggen; ouderzonden week 5

Ik probeer oprecht om een goede balans te vinden, tussen wat wel en niet mag; iets weigeren en nee zeggen hoort daar ook gewoon bij. Maar dat nee zeggen, daar heb ik soms wel een beetje moeite mee. Onlangs werden we plat gegooid met een reclamecampagne van Center Parcs, waarin iedereen maar werd aangemoedigd vooral wat meer ‘ja’ te zeggen tegen het gezin. Op zich zit er een leuk verhaal achter hoor; we zeggen gemiddeld 27 keer nee tegen kinderen, en dat zal ongetwijfeld niet altijd nodig zijn. Maar hey, het is ook nog steeds een marketingcampagne van Center Parcs, dus zij willen vooral dat je ‘ja’ zei tegen hun leuke vakantie arrangementen.

Ik ben overigens nog nooit bij een Center Parcs-park geweest en dit is dus geen verkapte reclame. Geen idee of dat nou zo leuk is.

Waar zeg ik wél nee tegen?

Ik zeg vaak genoeg nee. Waar ik wel nee tegen zeg (jeetje, onhandige zin dit, maar vooruit) is tig verschillende beeldschermen aan tegelijkertijd. Ik vind het prima als hij Cars wil kijken, maar dan hoeft hij niet ook nog met een iPad aan te komen zetten en ook nog te zeuren dat hij eigenlijk ook wel even op m’n telefoon wil kijken. Die vlieger gaat natuurlijk niet op!

Ook mag hij niet direct in ons bed liggen. Ik heb het daar al eerder over gehad in het stuk waarin ik vertel wat ik absoluut níet deel met onze knul. Als het ‘s nachts is en hij heeft het koud, of heeft een nachtmerrie, dat is een ander verhaal, maar we beginnen eigenlijk altijd gewoon in zijn eigen bed. Hij heeft een prima bed, en daar kan hij dus best in slaap vallen. Hoe lief hij het ook vraagt 😉

Maar wat ik níet kan weigeren?

Ik kan hem echt geen koekjes weigeren, zeker als hij het zó enorm lief vraagt. Niet dat hij de hele dag alleen maar koekjes eet hoor, maar soms heb je wel eens trek- ik kan wel doen alsof dat niet zo is, maar ik heb ook wel eens een snackbui, en ik kan het me heel goed voorstellen dat hij dat dus ook heeft. Dan kan ik hem dus echt z’n koekjes niet weigeren.

Z’n speen is ook wel echt een dingetje. Ik weet dat hij er een keer vanaf moet, maar hij heeft écht z’n momentjes nog nodig. Dan komt hij naar me toe, koppie schuin, en vraagt dan om z’n speen. Als ik dan vraag of waarom hij een speen wil, komt er nog niet echt een antwoord, maar ik zie dan ook wel aan hem dat hij moe is. Wanneer ik dat dan aan hem vraag, komt er wat lief gebrabbel uit waarmee hij aan probeert te geven dat hij écht heel erg die speen nodig heeft. Wie ben ik dan om nee te zeggen, als hij dan nog even lekker tegen me aan kruipt op de bank?

Tja, zo houd ik wel z’n speengebruik in stand, dat wel. Maar er komt vanzelf een moment dat ie dat ding beu is, althans, dat hoop ik dan maar.

Last but not least; ik kan hem geen speelgoedauto’s weigeren. Hij heeft het absoluut níet nodig, maar inmiddels heb ik wel de halve Action en Wibra qua speelgoedauto’s liggen. Het erge is; hij speelt ook nog met alle auto’s en ik kan ze dus niet zomaar wegdoen ofzo; dat merkt hij meteen. Aangezien ik nogal eens wat van die winkels nodig heb, kom ik er niet onderuit om er dus naartoe te gaan. Zo groeit de verzameling auto’s wel flink…

Vanzelfsprekend: liefde

Ik lijk soms een ijskonijn, een stugge moeder en in de ogen van sommigen zelfs een zeurpiet, maar ik ben stiekem ook maar een klein vrouwtje met een nog kleiner hartje. Ik kan hem dus absoluut geen liefde weigeren, hoe boos ik ook op hem ben. Zo was hij eerder deze week een klein beetje de boel aan het flessen; om de 5 minuten even huilen in z’n bed. Dat vind ik prima, maar op een gegeven moment is het klaar en kom ik gewoon niet meer kijken als ik weet dat er níks aan de hand is. Z’n vader gaat dan wel bij hem zitten, maar dan hoor ik het; mama maken, mama halen, mama halen…

En wie komt er dan aanzetten? Juist… Mama… Want daar kan mama géén nee tegen zeggen…